Ameryka Południowa należy do najbardziej zurbanizowanych regionów świata. Rozwój miast nastąpił w epoce kolonialnej a wzrost zaludnienia w XX wieku był wynikiem migracji i uprzemysłowienia. W drugiej połowie tego wieku, czyli latach 1950-2000, tempo wzrostu miejskiej populacji w tej części świata było najwyższe na półkuli południowej. Powiększały się głównie duże miasta wskutek napływu ludzi z prowincji i imigrantów z portów. Na przykład, w latach 1970-1972 do Mexico City przybywało codziennie około 24000 osób. To skłaniało zarządy miast do wdrażania różnych programów rozwoju miejskiej struktury i planowania przestrzennego. W wyniku analizy sytuacji w miastach dotyczącej ich społecznej i użytkowej struktury eksperci zaproponowali w owym czasie różne modele przestrzennej struktury miast. Modele te miały wyjaśniać zjawiska społeczne zachodzące w miastach i stanowiły inspirację do podobnych badań w innych częściach świata.

Jednakże początek XXI wieku pokazał, że dotychczasowe modele nie są w stanie opisać procesów, jakie zachodzą obecnie w dużych aglomeracjach miejskich Ameryki Łacińskiej. Poza dotychczasowymi zagrożeniami segregacją, fragmentacją, degradacją środowiska pojawiły się bowiem problemy zapobiegania epidemiom, stosowania narzędzi inteligentnych oraz propozycje wdrażania rozwiązań z zakresu zdrowego i twórczego miasta. Te nowe propozycje są obecnie szeroko dyskutowane zarówno na Zachodzie jak i w miastach Ameryki Południowej.